Hoşgeldin !

Vadinin tabanında gözlerim yeşilden kamaşmıştı. Kuş seslerinden kulaklarım başka sesleri ayırt edememeye başlamıştı. Nerede olduğum hakkında bir fikrim yoktu. Yönümü bulmak imkansız.
Geçmiş zamanla şimdiki zaman arasında gidip gelmelerim bana vakit kaybettiriyordu. En kısa zamanda çevredeki en yüksek noktaya çıkıp gözlemlemeliydim.
Karnım aç. Soğuğun ve dikenlerin kestiği derimi hissediyorum. Oysa yara ve acı yok iken orada mı farkında değildim. Yokluğu bilmek lazım varlığı bilmek için.
İşte...Az önce muhteşem bir gölün kenarında imişim. Orada bu tepeyi özlüyor ve hedeflerken, şimdi aşağısı ne kadar cezbedici. Uzak olan istenir, ben de şimdi keşke orada kalsaymışım diye düşünürken güneşin yollanmaya başlaması ile irkiliyorum.

Tepenin arka yamacından ve keskin taşlarla döşeli patikadan koşmaya başlıyorum. Yaban domuzları gibi özgür ve hoyratça koşuyorum. Engellerden sağa sola dönerek, üstüne basarak, çarparak geçiyorum.

Dizlerim tutmamaya başladı, her an düşebilirim. Sazlıklarla dolu bir düzlüğe geldim. Sanırım göle doğru giden su kanalları. Dikkat etmezsem çamura saplanabilirim. Mümkün olduğunca sazlıklardan uzak, ormana yakın yürüyorum. Hava karardı kararacak. Burnuma is kokusu geliyor. Birileri odun yakıyor. Allahım herkesin aksine, tezek ve is kokusuna bayılırım. Uzaktan köpek sesleri geliyor...

Yaklaşıp bağırıyorum kazanın başında tahta sopa ile kazanı karıştıran teyzeye.

Köpeklere eliyle sus işareti yapıyor. Yüzünde bir gülümseme ile buyur ediyor. Tahta verandanın altında 3 orta yaşlı teyze daha oturuyor. Oturmam için sediri gösteriyorlar. Aç olduğum her halimden belli olacak ki duvardaki ufak bir dolaptan, bir bez yumağı çıkartıyor. Bezi açınca mis gibi ekmek kokusu sarıyor bedenimi. Sağımda kalan, hepsinden daha yaşlı gözüken teyze ufak bir kapta bir şey getiriyor önüme. Diğeri ise kaynayan kazana kepçeyi daldırıp simsiyah ve yoğun sıvıdan bir kaba dolduruyor.

İkisi de yerde duran üzeri yıllanmışlıktan nerede ise söze gelecek masaya geldiğinde, kadınların dut pekmezi kaynattıklarını anlıyorum. Bana tahin pekmez getiriyorlar. Sanki tatlı ve kısa bir uykuya dalmış da uyanmış gibi gözlerimi açıp, ağzımı kapıyorum 15 dakika sonra.

Ateşin üzerindeki simsiyah çaydanlıktan bardaklara çay dolduran adamı ilk defa görüyorum. Kadınlarla bir iki kelime konuşuyor ve bana doğru yaklaşıyor.

- Hoşgeldin