Geç Kalan Tren / Odesa

Eskiden odanın penceresini açıp açmamakta kararsız kalmazdı. Güneş odaya girip, gözlerinin hala görmeye alışmadığı gergin ve diri olmayan elinin derisini yaksa da, camı açtığında içeri giren rüzgar üşütüyordu. Hastalanma ve iyileşme süreci artık çok zordu, o yüzden cam kapalıydı. Camın kapalı olması, bahçenin hemen ardından geçen trenin sesini biraz azaltsa da, yine de her geçişi lokomotif ve tüm vagonlarını izleyecek kadar yeterli seviyede idi. Tren saatleri pek şaşmazdı. Sabahları 10 dakikada bir geçerdi. Zamanla kendine bir rutin tutturmuştu. Güneş mutfağı terk ettikten sonraki ilk trende kalkar, üzerini giyinir ve beş dakika mesafedeki parka yürürdü. Bir kaç sene önce, hangi sene olduğunu unuttuğu bir zamanda parkta tanıştığı Olena ile biraz sohbet ederlerdi.  Her gün onunla konuşmak, yataktan kalkmak ve hayata katlanmak için tek sebepti. Olena ne düşünüyordu? Doğrusu umurunda değildi. Hayatta o kadar düşünmüştü ki, zihni şimdi kocaman kuru bir çöldü. Sonsuz kum düzlükleri.

Uyandıktan sonra yataktan hemen kalkmamaya gayret ediyordu. Zaman artık genişti. Dostları ve arkadaşlarının çoğu ya ölmüş ya da araya yorgun vücutların kaldıramayacağı mesafeler girmişti. Böyle olsa da yatakta çok fazla kalamıyordu. Yavaş yavaş oturur pozisyona gelip, yanındaki dolabı tutarak ayağa kalkıyordu. Tuvalete yaklaştığında, apartmanın boşluğundan hafif bir makine yağı kokusu geliyordu. Bina eski olmasına rağmen hala çalışan bir asansörü vardı ve bakımı sıkıca takip ediliyordu. Asansör aşağı yukarı hareket ettikçe teknik aksamından gelen koku bu boşluğa bakan camlardan içeri hafifçe süzülüyordu. Kokuyu sevmiyor değildi. O da yaşama dair bir şeydi ve şu anda ihtiyacı olan en önemli konu hayata dair olmaktı. Yüzünü bir kaç su darbesi ile yıkardı ki suyun soğukluğu bunu yeterli kılardı. Saçları artık tek tük kaldığından, yataktan kalktıktan sonra düzeltmek gerekiyordu. Hoş artık yaz dışında bere takıyordu. Bere takmayı da tercih etmezdi de hayatın bu enlemlerinde bazı şeyler keyfi değildi. Sakalları ne çabuk uzamıştı. Oysa her pazartesi keserdi. Yaşlandıkça daha çabuk uzuyor olamazdı. Olabilir miydi? Neyse daha günlerden salı idi. Haftaya kadar bekleyebilirdi. İki günde bir sakal kesmekle uğraşmayacaktı. 

Daire kapısına kadar yürüdü. Gazeteyi bırakmış olmalılardı. Televizyon seyretmezdi. Her sabah gelen gazete ve radyosu yetiyordu. Televizyon izlemek başını da ağrıtıyordu. Kapının kilidini açtı. Karanlık koridor, yıllardır gördüğü sureti hala hatırlıyordu ki lamba yandı. Gazeteyi gıcırdayan dizlerini yavaşça kırıp aldı. Serin havada gazeteyi tutan elleri ısındı. Kapıyı kapatıp mutfağa geçti. Gazeteyi eskimiş tahtadan küçük masanın üzerine iliştirdi. Çeşmeden su doldurup ocağa koydu. Saat kullanmıyordu. Ne evde ne kolunda. Zamanın aktığını görmek istemiyordu. Sabahları ekmek, peynir ve kahve yetiyordu. Buzdolabını ekmek çıkartmak için açtığında ekmek kalmadığını gördü. Oysa her zaman bir hafta yetecek ekmek tutardı dolapta. Anlam veremedi.  Gazetedeki haberler çok ilgisini çekmese de zamanı geçirmek için okuyordu. Küçük yazıları okumak kolay olmuyordu. Bazen kelimeleri hatta cümleleri atlıyordu, farkında idi. Evin içi güneşi sabahları alıyordu. Sonra geçip gidiyordu. O da günü hissedebilmek ve yalnızlığını geçiştirmek için evden çıkıp parka gidiyordu. 

İşte bir tren daha geçti. İnsanlar bir yerlere koşturuyor. Trenler onları yetiştiriyor. Su kaynadı, tekrar kalkıp kahve yapmak lazımdı. Böyle tekrar tekrar oturup kalkmak zorlardı. Hem ağrısı hem halsizliği vardı. Kahveyi de yapıp masaya tekrar oturdu. Olena ne yapıyordu acaba? O kadar zamandır tanıyordu ama ne Olena kendi evine gelmişti ne Olena'ya gitmişti. İkisi de yalnız yaşıyordu oysa. Ne güzel olurdu evde anlaşabildiği biri olsaydı. Olena ile evde anlaşabilir miydi acaba? Bu soru hakkında o da düşünüyor muydu? Olena'yı gördüğünde bunu soracaktı. Güneş odayı terk etmiş, tren geçip gitmişti. Olena ile nerede buluşuyordu, hatırlayamadı. Tuvalete gidip, makine yağı kokusunu burnuna çekti. Kendini halsiz hissediyordu. Odasına gidip yatağa uzandı. Geçmiş yıllarda deniz kıyısına iner, hem Karadeniz'in dalgalarında serinler, arkadaşları ile küçük kırmızı karidesleri çerez yapıp bira içerlerdi. Denizden gelen tuzsuz rüzgar vücuduna masaj yapardı sanki. Rüzgarın yine estiğini duyumsadı sanki. Gözleri yavaşça kapandı, ağzında leziz karides tadı ile.

İki gün sonra polisler kapıyı kırıp girmek zorunda kaldılar. Olena iki haftadır parkta karşılaşmayınca, karakola gidip, alzheimer olan arkadaşının adını vermiş ve kontrol etmelerini istemişti. Polisler adresini tespit edip gittiğinde açlıktan öldüğü ortaya çıkmıştı. Odayı terk eden güneşten sonra geçen tren ile dışarı çıktığını artık hatırlayamadığı için eve hapis kalmış. Günlerce aynı döngüde yaşamıştı. Odesa'da bir tren çok geç kalmıştı.

Düşünmeler / Aradığın Zıddındadır

Sonda söyleyeceğimi başta da söyleyeceğim sevgili okur: Aradığın zıddındadır. Hadi genelleme yapmamak adına şöyle söyleyeyim: Eğer hala aradığını bulamadığını hissediyorsan, bir kez de aradığının zıddına bakmayi denemez misin?

Ne kadar iddiali bir fikir değil mi? Sana bugune kadar aslında gitmen gereken yolun tersine gitmiş olabileceğini söylüyor. Çoğumuz için bildiğimiz yolda giderken, oturup acaba diye bile düşünmeden ilerleyeceği kadar sert. Bir nefes alıp oturanların, onca yol yorgunluğunu bir nebze hafiflettiğini aklına getiremeyecek kadar karmaşık. Kalan bir elin parmakları kadar olanlarımızı birbir, bu kadar yürünmüşlük, emek boşuna değil, varacağımız yer yakınlaşmış olmalı dedirtecek kadar kalkıp devam ettiren. Ve nadir olanımızın denemeye değer deyip tersine yola çıkartacak kadar cesaret gerektiren.

Neden peki aradığımız zıddında olabilir? O kadar açık seçik ne istediğimizi bilirken. Bence diyeceğim cümlenin başında ve yine belirtmek ihtiyacı duyacağım; benim adamda yaşadıkların, kurallar, korkuların, travmalarından dolayı, zihnin aradığını hic aramayı akıl edemeyeceğin yerlere saklayabilir. Hani bazı filmlerde olur ya katil, katili arayan dedektiftir gibi. Aranır durulur aranan, arayan pes eder, tekrar kalkar, hayat akıp geçer. Belki de bulunmaz hiç. Çoğumuz da bulamayacaktır. 

Çok da uzatmadan lafı, önümde sahile vuran dalgalara da zaman vermek istediğimden sana son bir söz söyleyeceğim. Ha başta da söylemiştim ama sonda da söyleyeceğim demiştim.

Bir de zıddına baksan, bir kapı aralayıp. Tekrar kapatmak senin elinde. 

Düşünmeler / Keyfimin Kahyası

 

       Kendime ait bir ada olarak da tanımlayabileceğim, Düş Tarlaları blogunda sürekli yaşamaya ve bir hayat kurmaya çalışmaya başlayalı yaklaşık 3 ay oldu. Bu süre zarfında olanları, yine bu adada kalması için buraya aktarmak istedim. En çok da insanın kendine anlatısı olma tarafı hoşuma gidiyor. Geçenlerde 35 yıl önce yazdığım notları buldum da hem kendimdeki değişimi hem değişmeyenleri görmek, nerelerden geçtiğimi hatırlamak, yüzümde gülümsemeler bazen de çatık kaşlar yarattı.

İnsanın yaşadıklarından ziyade yaşadıklarını yorumlayış biçimi fark yaratıyor sanırım. Sanırım diyorum çünkü bir önceki cümlede belirttiğim gibi bu konu da benim yorumum. Genellenmeye, doğru olmaya ihtiyacı da yok, ihtiyacım da yok. Neden mi? Her defasında tekrarlamaktan bıkmadığım gibi, "Belki de bunlar yaşanmamıştır, ben uyduruyorumdur", ve uydurmalarım benim adamın sınırlarını belirler. Bir ada dört tarafını da su kaplıyorsa adadır. Öyle ise Kaşık Adası ne kadar bir ada ise Amerika kıtası, Avustralya ve hatta Asya, Avrupa ve Afrika birbirini bağlayan o küçücük kavşakları da onlara dahil olduğu için bir ada değil midir? Gayet de bir adadır. Yani uydurmaların, hikaye ve masalların ne kadar akıl almaz ise o kadar büyük adalar oluşmaz mı? Ve bir adanın etrafının su ile çevrilmesi mi gerekir? Mesela dünyamız bir ada olamaz mı? Onun da yuvarlak ya da yuvarlağa yakın biçimini çevreleyen uzay boşluğu su yerine geçmez mi? Bence geçer. Ve nice örnekler verebilirim sana beni okuyan , okuyacak olan, tanıdığım , tanımadığım, okuyacağım deyip bir kere bile linke girip okumayan. Etrafımızı saran yalanlar, kurallar, düzen ya da kaos da bizi bir ada yapmaz mı? 

Ada önemlidir ve her ada kendine özgüdür. Aynı her insan her olayı farklı yorumlayıp kendi adasını oluşturduğu gibi. Yıllardır yazdıklarımı ne yapacağım diye düşünmeye bir son verip kendi adamın içinde bir göl oluşturup, Düş Tarlalarında yazmaya başladım. Sürekli, sınırı olmadan, canım ne isterse, istediğim kadar uydurarak. Doğduğumuzdan beri bize dayatılan kurallar, hedeflerden (aynılarını biz de yapıyoruz yani kendimizi bu durumdan soyutlamadan) sıyrılıp keyfimin kahyası olmaya çalıştığım son 6 ayda, kendimi soğuktan ve yağmurdan koruyacak bir çatı inşa etmeyi, toplayıcılıkla ve avcılıkla besinimi sağlamaya başardım. Artık sabahları alarmla kalkmıyorum. Bir şeyler yapmadığım zaman kendimi suçlamayı bıraktım. Anladım ki bizi en çok bağlayan konu bir şeyler yapmak zorunda olduğumuzun dayatılması ve yeterli olmadığımız hep daha ileri gitmemiz gerektiği konusunda yaşadığımız kendimizi suçlamalarımız. Şöyle bir düşün; besleyici yemekler yememek, dersi anlamamak, sınavdan daha yüksek not alamamak, kan değerlerimizin belirtilen değer dışında olması, günümüzün artık tiksindirici boyuta ulaşan pozitif olamamak ve enerjimizin düşüklüğü:), yöneticinin her geçen sene çıtayı yükseltmesi, eşinin sevgilinin onunla yeterli derece ilgilenmediğini söylemesi, ve daha niceleri...

Ne dedim en önemlisi hiç bir şeyin yeterli gelmemesi, bir şeyler yapmak zorunda bırakılışımız ve bırakmamız. Koltuğunda hatta koltuğun yoksa dünyanın sana sunduğu her hangi bir zeminde oturmak ve geleni geçeni izlemek. Bulutları seyretmek, kokuları hissetmek. Gayet yeterli ve kendi kendine yeten bir ada olduğumuzu ve dalgaların bize vurup geri çekilmesi için bir şey yapmak zorunda olmayışımızı bilmek, keyfimizin kahyası olmamızın ilk adımı.

Daha yazacaklarım var ama keyfim yeter diyor , gidip kanepeme uzanacağım, ben onun kahyasıyım.

Poyraz Efendi ve Huysuz Babasının Devrialemi / Berlin - 1

 

Ogullar ve babaları ya da torunlar ve dedelerinin yola çıktığı filmleri cok severim. Babamla da birkaç yolculuğa çıktik. Benim aklım geç geldi, onunki erken gitti yoksa çok yolculuğa daha çıkardık. İhtiyar filmlerdeki aksi baba rolünü hep çok güzel oynadı:) Gittiğimiz yerin en güzel restoranlarına götürürdüm. Hatta önce kendim test eder giderdik. Mutlaka her yere bir kulp bulurdu. Etin kemiği, garsonun tavrı, yerin temizliği derken vukuatsız seyahatimiz olmazdı. İşi kavga boyutuna vardırdığından garsona, işletmeciye kaş göz eder, idare et derdim. Ha ikimiz birden dalmadık mı? O da oldu ne de olsa baba-oğul yolculukları bunlar:)

Bu yolculuk Poyraz ile yapacağımız en uzun yolculuk olacak. 10 gün boyunca Berlin, Hamburg, Amsterdam, Brugge, Brüksel şehirlerini dolaşacağız. Şehirler arası ulaşımımızı trenlerle yapacağız. Öncesinde şehirler hakkında bir ön araştırma yapmadım. Artık böyle bir planlama hoşuma gitmiyor. Poyraz'a bakmasını söyledim de o da kulak arkası etti biliyorum. Yine de arada baksın diye hatırlatıyorum da bakmayacak.

Sadece nereye ve nereden uçak bileti ucuz diye baktım. Berlin'e gidiş ve Brüksel dönüş uygun diye, İst-Berlin, Brüksel-Istanbul aldım. Booking.com dan Berlin otelimizi ayırdım. Şehir merkezine uzak ama tramvay ve otobüslerle halledebileceğimizi ve daha ucuza geleceğini düşündüm. Berlin-Hamburg biletini de Deutche Bahn'dan (Alman tren şirketi) aldım. Tren konusu gelmişken değineyim. Koltuk numaralı ya da numarasız alabiliyorsunuz. Koltuk numaralı daha pahalı. Eğer numarasız alırsanız boş koltuk varsa oturabiliyorsunuz. Yoksa ayakta kalıyorsunuz. Biz sadece bir kere ayakta kaldık, onda da yere oturduk, 1 saatlik bir yolculuktu. Ayrıca gün içerisinde birden fazla hatta onlarca tren var.

Berlin kartı diye bir uygulama var. Günlük, iki günlük vb. gibi alabiliyorsunuz. Bu kartla tüm toplu taşımalara binebiliyorsunuz. Müzelerin bazılarına ücretsiz bazılarına indirimli giriyorsunuz. Bazı restoranlarda, mağazalarda indirim alabiliyorsunuz. Bu arada hiç bir toplu taşımada bilet sormadılar. Nerede ise zorla kartımızı gösterdik, hiç ilgilenmediler.

Diğer şehirlerdeki otelleri, tren biletlerini almadım. Çünku böyle yolculuklarda her yerden kendimi bağlamayı sevmiyorum.

Sonra...Sonrası rüyalar rüyalar...

Borsa Hikayeleri 4 / Borsa Serçesi

Yıl 994 ortalari. İstanbul'da can sıkıntısından sıklıkla bindiğimiz boğaz gezisi vapurundayız. Hava bayağı güneşli ama yakmıyor. Alt katta ortadaki alana çökmüş, adını hatırlamadığım bir gazetenin ekonomi sayfasındaki borsa serçesi adlı yazarı okuyorum. Birden kafamı kaldırıp Zafer'e bu işe girmeliyiz diyorum. Vapur yalıların yanından geçiyor. Zengin hayatlar yarım ekmek ithal uskumrudan büyük balıklar vaadediyor.

Ertesi gün Pazartesi. Elimizdeki tek veri kaynağı her hafta pazar günü çıkan Ekonomist dergisi. Orada yazanlardan, tablolardan çıkardığım sonuçlara göre Sarkuysan hissesi almaya karar veriyorum. Fakat bir aracı kurumda hesabım yok. Üniversiteden arkadaşım olan Engin'in Eczacı Yatırım'daki hesabından aliyoruz. 20 dolarlık falan sanıyorum tüm paramız. O sıra zorunlu stajımı Merter'de bir tekstil firmasında yapıyorum. Hava sıcak, bir hayal lazım. Hayatımı maaşlı ve istemediğim bir işi yaparak geçirmek istemediğimi yazdığım şu cümlede 25 sene çalışıp emekli olduğumu görmek gülümsetiyor. Yine o zamanlar tabi ki fiyatların ne olduğuna ulaşmak bizim için mümkün değil. Eczacı Yatırım'ın telefonunu ögrenip saatte bir arıyor, Sarkuysan'ın kodunu tuşlayıp telesekreterden fiyatını ögreniyorum. Sar kuy san, fi yat, on üc li ra yir mi beş ku ruş. Aylar geçiyor telesekreter aynı fiyatları tekrarlıyor. Her pazar  Ekonomist  dergisi çıkıyor, yalılar da çoğunlukla boş.

Bu işin böyle gitmeyecegine karar veriyorum. Önce bir aracı kurumda hesap açmak gerek diyip Sirkeci'de 4.Vakıfhan'ın içinde olan Sayılgan Menkul Değerler'in kapısından giriyorum. Hesap açmak için yüz milyon liramız olması gerektiğini söylüyor Sinan Bey. Öyle bir paramız olmadığı icin kös kös geri çıkıyoruz. Kolay pes etmiyoruz ve toplam 10 kişiden banka faizinin iki katı ile borç alıp hesabı açıyoruz.

Yavaş yavaş teknik analiz öğreniyorum. Ama elimde tek bilgisayar Amiga oyun bilgisayarı olduğundan, bu işi de bizim eve her gün giren Hürriyet gazetesinin fiyat köşesini kesip, biriktirip, gerektiği zaman ilgili hissenin fiyatlarını harita metodda işleyerek oluşturuyorum. Bir sayfa yetmez ise ki yetmediğinde genelde fiyat istediğim yere gelmemiş ve zarar etmiş oluyorum, yanına yeni bir sayfa ekleyerek devam ediyorum.

Günler günlerin ardında, seni sevmeler cumhuriyetindeyim diyor Mazhar abi. Aylık faizler yoruyor. Sermaye eriyor. Odamın duvarları aşağıdaki fotoğrafta da gözüken teknik analizlerle doluyor.

Nice oyunlar oynadığım Amiga bilgisayarımı Tophane Amerikan Pazarı'nda satıyor, üzerine de annemden 700 usd borç alıp , borçlarımızı kapatıyorum. 

Yani iki batışımın da faturası benim canım anneme kesiliyor.

Anammm, anammm garip anammm 

 Sen,

esrikliğimi geceden çalan.

Ceketimin cebinde biriktirdiğim,

kanatları kırık hanımeli kokularım.

Adını söylemeden günü döndüren.

Ben geldim.

Biliyorum bütün sakladığın,

cevapları sorularının bendedir.

Sor bana renklerini.

Adını bilmediğim bütün sevdiğin ışıklar,

Hepsini saçarım karanlıklara.

 

Parmağın.

Tek parmağın.

Uzun uzadıya,

tırnağınla beraber,

denize doğru.

Tüm özlenmişlikleri ile,

posta kutusundaki mektup gibi beklenen...

Parmağın.

Yaralı reisler,

tüm esrik tayfalarına,

senin tek parmağını işaret ettiler.

Reisler öldü, tayfalar kayboldu.

Senin tek parmağın,

tırnağınla beraber,

uzun uzun sahillere götürdü beni.

Denize doğru.