Parmağın.
Tek parmağın.
Uzun uzadıya,
tırnağınla beraber,
denize doğru.
Tüm özlenmişlikleri ile,
posta kutusundaki mektup gibi beklenen...
Parmağın.
Yaralı reisler,
tüm esrik tayfalarına,
senin tek parmağını işaret ettiler.
Reisler öldü, tayfalar kayboldu.
Senin tek parmağın,
tırnağınla beraber,
uzun uzun sahillere götürdü beni.
Denize doğru.
Sanırım önce akşam olmalı.
Gökyüzü lacivert, üstünde yıldızlar gerek.
Hafif bir rüzgar esmeli,
ağaçların yaprakları titremeli,
sen üşümemelisin.
Aylardan mayıs, günlerden salı olmalı.
Mutlaka deniz olmalı önünde.
Belki bir tekne,
limanda sıkışıp kalmış bir tekne,
ışıkları suya vuran,
balıkları kandıran.
Geceler karanlık değil artık sevgilim.
Kapama gözlerini.
Aşkımızın şavkı vuruyor ellerimize.
Ellerimiz koca bir dolunay.
Dönüyor vücutlarımızın etrafında;
dünyayı bırakıp.
Ne gündüzler uzun, ne geceler kısa.
Ne de geceler uzun ve gündüzler kısa.
Sonsuz bir ömür var önümüzde,
zamansız.
Gündüz gece bir oldu, senle ben gibi.
Akıyoruz kalplerimize koca iki nehir.
Uzun yollardan gelmiş,
ıssız vadilerden geçmiş iki koca nehir.
Kalplerimiz artık bir.
İki nehir, uçsuz bucaksız bir okyanus.
Sen diye başlardı şiirlerim hep sana.
Biz diye devam edeceğim.
Sonsuz bir aşkız artık,
ellerimiz koca bir dolunay.
Kalplerimiz uçsuz bucaksız bir okyanus.
Biz,
ne varsa bu dünyada ve ötesinde.
Hepsi biz.
Biziz güzel kadınım.
.jpg)
