Kerametli Robinson: Küçük Üretimin Gücü, Kalitesi ve Hikâyesi

 

Kerametli Robinson, büyük ölçekli bir üretici değildir. Tonlarca zeytin işleyip seri üretim yapan bir yapıdan ziyade, küçük ve sınırlı miktarda üretim yapan bir zeytinyağı üreticisiyim. Bu küçük ölçekli üretim tarzı, bana sürecin her aşamasına birebir müdahale etme ve kaliteyi en üst seviyede tutma imkânı tanıyor. Her şeyin içinde olmak, hızlı karar alma ve üretim sürecine esneklik katma anlamında büyük bir avantaj sağlıyor.

Ancak bu yaklaşımın zorlukları da var. Sabit giderlerin yüksek olması ve büyük ölçekli üretimlerdeki gibi maliyet avantajlarının sağlanamaması, fiyat rekabetinde beni dezavantajlı duruma düşürebiliyor.

Yıl boyunca Keramet Köyü’nde yaşadığım için, zeytin ağaçlarının gelişimini, meyvelerin olgunlaşma sürecini ve iklim koşullarını yakından takip ediyorum. Eylül sonu, ekim başı geldiğinde, yani zeytinlerin toplanma zamanında artık sahaya iniyorum. Bu süreçte, hava durumu, yaklaşan yağışlar ve meyvenin olgunluk seviyesi gibi birçok faktörü tek başıma değerlendirerek hasat kararını veriyorum.

Zeytin hasadında en kritik konulardan biri işçi bulmak. Ne yazık ki, istediğiniz gün ve şartlarda işçi temin etmek çoğu zaman mümkün olmuyor. Ancak en uygun zamanı ve koşulları yakalayarak işçileri organize ediyor, zeytin toplama sürecini başlatıyorum.

Zeytin toplama sürecinde titizlikle davrandığımız temel bir prensip var. Yere düşmüş, zedelenmiş veya sinek vuruğu olan zeytinler kesinlikle toplanmaz. Ağaç üzerindeki sağlam meyveler özenle seçilir. İşçiler bu seçimi yaparken dikkatli davranır; ancak insan gözüyle yapılan bir iş olduğu için hata payı da vardır. Bu nedenle, ben de sürece birebir dahil olur, zedelenmiş meyveleri ikinci kez ayıklarım.

Sağlam ve kaliteli zeytinler, delikli kasalara alınır ve aynı gün içinde, yani toplandıkları gün, zeytinyağı fabrikasına götürülür. Bu, yağın asiditesini düşük tutmak ve taze, aromatik bir lezzet elde etmek açısından çok kritiktir. Sabah saat 8 – 8.30 civarında başlayan hasat, genellikle 16.00 – 16.30 gibi tamamlanır. Ardından, bekletmeden fabrikaya doğru yola çıkılır.

Zeytinyağı fabrikasını seçmek de en az üretim süreci kadar önemlidir. Ne yazık ki, sektörde çoğu zaman verimi ve kârı maksimize etmeye odaklanan, üretimin niteliğine değil niceliğine bakan bir anlayış hâkim. Ancak butik ve kaliteli bir üretim için, sizin üretim felsefenize saygı duyan, işi doğru yapan, zeytine ve sürece değer veren bir fabrikayla çalışmak şarttır. Aksi halde, bütün bir yıl boyunca gösterdiğiniz emek, sadece bir gün içinde geri dönüşü olmayan şekilde heba olabilir.

 Ben de bu süreçte yıllar içinde birçok deneme yaptım ve sonunda, üretim anlayışıma en uygun olan fabrikada karar kıldım. Artık her yıl zeytinlerimi güvenle oraya götürüyor ve sıkım işlemini orada gerçekleştiriyorum.

Fabrikaya ulaşıldığında ilk aşama, zeytinlerin yıkanmasıdır. Zeytinlerin sıkım sürecine girmeden önce, mutlaka dal, yaprak ve toprak gibi kalıntılardan arındırılması gerekir. Bu da temiz ve sürekli yenilenen suyla yapılmalıdır. Ne yazık ki birçok fabrikada, su tasarrufu veya zaman kazanma gerekçesiyle gün boyunca aynı su tekrar tekrar kullanılır. Birkaç partiden sonra artık çamurlu ve kirli hale gelen bu suyla yapılan yıkama, zeytinyağının kalitesine doğrudan zarar verir. Bu sebeple ben, zeytinlerimin fabrikada günün ilk partisi olarak, temiz ve taze suyla yıkanmasına büyük özen gösteriyorum.

Bir diğer kritik aşama ise malaksasyon yani zeytin hamurunun yoğrulmasıdır. Genelde fabrikalarda gördüğüm yedi adet malaksör bulunur ve her biri yaklaşık bir ton zeytin alabilir. Eğer zeytininiz ilk malaksöre değil de daha sonrakilere yerleştirilirse, önceki partilerden kalan %10–15 oranındaki zeytinyağı, sizin partinize karışabilir. Bu da ciddi bir risktir. Çünkü sizden önce işlenen zeytinler, yere düşmüş, berelenmiş, özen gösterilmeden toplanmış zeytinlerse, onların düşük kaliteli yağları sizin özenle ürettiğiniz yağın karakterini bozar. Bu nedenle ben, her zaman ilk malaksöre girme konusunda çaba sarf ederim. Bu titizlik, zeytinyağının özgünlüğünü ve saflığını korumanın anahtarıdır. Bu tercih, verimde %10–15’lik bir kayıp anlamına gelir ama kalite için buna değer.

Tüm bu sürecin sonunda bir diğer hayati detay, sıkım sırasında kullanılan suyun sıcaklığıdır. Soğuk sıkım ile sıcak sıkım arasındaki fark, temelde bu sıcaklığa dayanır. Eğer sıkım sırasında kullanılan suyun sıcaklığı 26°C'nin altındaysa, bu işleme "soğuk sıkım" denir. Daha yüksek sıcaklıklarla yapılan sıkım ise “sıcak sıkım” olarak adlandırılır. Sıcak sıkımda zeytinden daha fazla yağ elde edilebilir; ancak bu yöntem, zeytinin içindeki antioksidanlar, fenolik bileşikler ve sağlığa faydalı içerikleri büyük ölçüde yok eder. Benim için kalite ve fayda her zaman önce gelir. Bu nedenle tüm üretimim soğuk sıkım yöntemiyle gerçekleştirilir.

Yaklaşık bir buçuk saatlik sıkım sürecinin ardından, zeytinyağı artık tenekelere doldurulmaya hazır hale gelir. Ürettiğim yağı, kaliteli tenekelere doldurarak, serin, ışık almayan ve karanlık bir ortamda bulunan köydeki özel depomda saklarım. Böylece zeytinyağı, ışık ve ısı gibi dış etkenlerden korunmuş olur.

Satış aşamasında, talepler doğrultusunda yağı yarım litrelik cam şişe, 2 ya da 5 litrelik teneke formlarında hazırlıyorum. Ve en önemlisi: Bu yağları genellikle bizzat ben teslim ediyorum. Çünkü ben sadece bir zeytinyağı üreticisi değilim; aynı zamanda bir hikâye anlatıcısıyım. Bu yağ, sadece bir ürün değil; toprağın, emeğin, sabrın ve hikâyenin bir sonucudur. O yüzden zeytinyağını teslim ederken, sadece bir ürün değil, aynı zamanda bir sohbet, bir bağ, bir tanıklık da götürmüş oluyorum. Hal hatır sormak, süreci anlatmak ve dostlukla bu yağı paylaşma, bu hikâyenin en özel bölümlerinden biri.

 

Sadece Zeytinyağı Değil: Bir Hikâye, Bir Yolculuk, Bir Arayış

Kerametli Robinson bir markadan çok bir evreni, bir hikâyeyi, bir yaşam biçimini anlatır. Önceki yazımda bahsettiğim gibi, insanoğlu türlü dayatmalara, kendi hür hayal ve fikirlerinin, açık hava hapishanelerinde ve istemediği işlerde, evet biliyorum, hepimizin de ihtiyaç duyduğu para ile zincirlenirken, başka olasılıkların olmadığına da ikna ediliyor. Oysa hepimiz, açık hava hapishanelerimizde çalışırken, imkansız satış başarılarının, operasyonel süreçlerin peşinden koşuyoruz. Amacım, kurumsal ve ticari hayatı kötülemek değil. Sadece onun tiyatrosal ve maskeler ardındaki düzeninin bizi, biz olmaktan alıkoyduğudur. Yoksa herkes farklıdır. Kimi rakamlarla haşır neşir olmaktan mutlu, excel dosyalarındaki formüle aşıktır. Kimi insanlarla iletişim kurmaktan ya da sayfalarca prosedür yazmaktan. Dünya, uzun bir zamandır kendine hem türev işler yaratmakta, hem sahte ilişkiler ve çıkarlar düzleminde olmayı mecbur kılmaktadır.

İşte ben sadece, sevdiğimiz işi, hakikatle, dürüstlükle, vizyonlarımızı katarak, kendimizi gerçekleştirerek yapmak tarafındayım. Bu yüzden, ben bu işe sadece zeytin toplamak, sıkmak, satmak için girmedim. Ben bu işe “Daha hakiki bir hayat mümkün mü?” diye sormadan, “ Daha hakiki bir hayat mümkün” diyerek çıktım.

Ne olursa olsun, hepimizin de şikayet ettiği konulardan biri olan, çoğunluğun yaptığı işi düzgün yapmaması konusunun nedenlerine girmeyeceğim. Bir işin, bir sürecin mükemmel olması, illa o işi sevmemiz ile alakalı değildir ama sevmediğimiz bir işi yapmak bizi mutlu etmeyecektir. Hatta biraz daha ileri giderek şunu söyleyebilirim; sevdiğin işi başkasının dayatmaları altında yapmak da, o işi zamanla sevmemene yol açacaktır.

Kendimi keşfetmeye başladığım gençlik dönemlerinden beri doğa ve toprak hep odak noktamda olmuştu. Toprakla haşır neşir olup bir şeyler üretmek isteğime, hepimizi mahkum eden para uzun yıllar pranga vursa da, en sevdiğim filmde olduğu gibi (Esaretin Bedeli / Shawshank Redemption), uzun yıllar, yılın güzeli posterinin ardında, geceleri kendime bir kaçış tüneli kazmayı ihmal etmedim. Hatta birkaç kez başarısız kaçma deneyimim de oldu. Yediğim hücre cezaları tekrar denememe engel olamadı. Çünkü dünya hırslarımız için küçük, hayallerimiz için büyüktü.

Kerametli Robinson - Dünya Oluşuyor

 Önce Düş Tarlaları vardı, sonsuz düşlere çiçek açan. Sonra bir ada oluştu, ruhumun derinliklerinde. Adanın adına Keramet dedim. Ardından Robinson adaya düştü. Ve Düş Tarlaları'nın Kerametli Robinson'u ateşi buldu.

Bir ada dört tarafını da su kaplıyorsa adadır. Öyle ise Kaşık Adası ne kadar bir ada ise Amerika, Avustralya, hatta Asya, Avrupa, Afrika, birbirini bağlayan küçücük kavşakları da dahil olarak bir ada değil midir? Gayet de bir adadır. Uydurmaların, hikaye ve masalların ne kadar akıl almaz ise, o kadar büyük adalar oluşmaz mı? Ve bir adanın etrafının su ile çevrilmesi mi gerekir? Mesela dünyamız bir ada olamaz mı? Onun yuvarlak ya da yuvarlağa yakın biçimini çevreleyen uzay boşluğu su yerine geçmez mi? Bence geçer. Nice örnekler verebilirim sana, beni okuyan , okuyacak olan, tanıdığım , tanımadığım. Etrafımızı saran yalanlar, kurallar, düzen, ya da kaos da bizi bir ada yapmaz mı?

Ada önemlidir ve her ada kendine özgüdür. Aynı her insan her olayı farklı yorumlayıp kendi adasını oluşturduğu gibi. Yıllardır yazdıklarımı, hayallerimi ne yapacağım diye düşünmeye son verip, kendi adamın içinde başka adalar da oluşturarak, Düş Tarlaları'nda yazmaya, Kerametli Robinson evreni oluşturmaya bir sene önce başladım. Sürekli, sınırı olmadan, canım ne isterse, istediğim kadar uydurarak. Doğduğumuzdan beri bize dayatılan kurallar, hedeflerden (aynılarını biz de başkalarına yapıyoruz ) sıyrılıp keyfimin kahyası olmaya çalıştığım son bir yılda, çok yol aldım. Artık sabahları alarmla kalkmıyorum. Bir şeyler yapmadığım zaman kendimi suçlamayı bıraktım. Anladım ki bizi en çok bağlayan konu bir şeyler yapmak zorunda olduğumuzun dayatılması ve yeterli olmadığımız hep daha ileri gitmemiz gerektiği konusunda yaşadığımız kendimizi suçlamalarımız. Şöyle bir düşün; besleyici yemekler yememek, dersi anlamamak, sınavdan daha yüksek not alamamak, kan değerlerimizin belirtilen değer dışında olması, günümüzün artık tiksindirici boyuta ulaşan pozitif olamamak ve enerjimizin düşüklüğü:), yöneticinin her geçen sene çıtayı yükseltmesi, eşinin, sevgilinin onunla yeterli derece ilgilenmediğini söylemesi, ve daha niceleri...

Ne dedim en önemlisi hiç bir şeyin yeterli gelmemesi, bir şeyler yapmak zorunda bırakılışımız ve bırakmamız. Koltuğunda hatta koltuğun yoksa dünyanın sana sunduğu her hangi bir zeminde oturmak ve geleni geçeni izlemek. Bulutları seyretmek, kokuları hissetmek. Gayet yeterli ve kendi kendine yeten bir ada olduğumuzu ve dalgaların bize vurup geri çekilmesi için bir şey yapmak zorunda olmayışımızı bilmek, keyfimizin kahyası olmamızın ilk adımı.

Kerametli Robinson, bu düşünmeler ve hayallerin ana karakteridir. Etrafına kondurduğu hikayeler, gün batımları, şen çakallardır. Sadece erken hasat zeytinyağı almazsınız, Kerametli Robinson'un adasına konuk olur, onunla beraber ateşin başına da oturursunuz :) Belki size adada hayatta kalmanın yollarından bile bahseder:)

Poyraz Efendi ile Barcelona-Madrid / Haziran 2025

 

2024'de Poyraz, Barcelona'yı görmek istediğinde, uçak biletlerinin aşırı pahalı olmasından dolayı yolumuzu kuzeye çevirmiştik. Bu sefer kıştan biletimizi aldım. Dönüşümüzü Madrid yaparak iki şehir görme fırsatı yarattım. Barcelona benim 2005 yılında gördüğüm bir şehirdi. Çok da sevmemiştim. Şimdi oğlum ile beraber tekrardan bir fırsat yakalamıştı Barcelona.

18 Haziran 2025 İspanya seyahatimizin ilk günü. Sabah saat 12.30 uçağıyla Sabiha Gökçen’den Barcelona El Prat Havalimanı’na geldik. Uçakta bir gecikme olmadı, hatta 10 dakika erken indik. Ama pasaport kuyruğu inanılmaz uzundu. Yaklaşık 1.5 saat sırada bekledik. Sorun, inen uçakların fazlalığından çok, açık pasaport noktalarının azlığıydı. Neyse ki sıranın sonuna doğru biraz hızlandı. Kontrol kısmı detaylı değildi, hızlı geçtik.

Terminalden çıkınca AeroBus’a binmek için T2 durağına yöneldik. T1'den T2'ye kısa bir yürüyüşle ulaştık, yaklaşık 5 dakika. AeroBus kişi başı 7.50 Euro, her 5-10 dakikada bir kalkıyor ve 38 dakikada şehir merkezine ulaşıyor.

Otobüsten indikten sonra Hostal Apolo’ya yürüyerek gitmeye karar verdik. 20 dakikalık bir yürüyüştü. Düz bir cadde boyunca denize doğru indik. Hava sıcak, midemiz açtı. Yol üstünde birahaneye benzeyen küçük bir tapas bar gördük, iki sandviç ve bir şişe su aldık. Toplamda 12 Euro verdik. Böylelikle sabahtan beri aç olan midelerimizi susturduk. Otel büyük bir bina. Bizim odamız basit, iki yatak, tv, balkonu ile yeterli ama harika diyemem. Balkonun baktığı sokakta çalışmalar olduğundan görüntü de keyifli değil. 18.30'a kadar otelde dinlendikten sonra La Rambla’ya doğru yürümeye başladık. Değişik bir turist kitlesi var. Kristof Kolomb anıtına uğrayıp liman tarafına indik. Time Out marketi dolaştık ama beğenmedik. Poyraz bir süre sonra ayaklarının çok ağrıdığını söyledi. “Sana ayak masajı yaptıralım mı?” dedim. Tabii ki nefret eder, “Hayatta olmaz” dedi. O an tam önümüzde dört tane ayak masaj salonu birden belirince çok güldük. Artık yürüyemeyeceğini söyleyince onu otele geri götürüp tekrar dışarı çıktım. Amacım günü güzel bir yemekle sonlandırmaktı. Akşam yemeğini La Guelle Tapas Bar’da yedim. Enginar çiçeği, biber dolması, rus salatası, ve bir kadeh sangria. Hepsi toplam 23 Euro tuttu. Başarılı diyebileceğim bir yemek değildi. Yolculuğun ilk gününe verip, yorgun bedenimi dinlendirmeye otele götürdüm.

**********************************************************************************

Sabah saat 8 gibi kalktım. Poyraz biraz daha geç uyandı. Otelden çıktık ve ilk durağımız La Boqueria oldu. Burası Barcelona’nın yerel pazarı. Çok canlı, rengârenk, biraz da kalabalıktı. Poyraz, çikolatalı kruvasan ve bir kek – sanırım elmalı kek gibi bir şeydi – yedi. Ben kruvasanın arasına Iberian jambon ve peynir koydurdum, onu yedim. Lezzetliydi. Pazarın içinde dolaşmaya devam ettik. Küçük bir tapas standında, ekmek üzerinde levrek yedim. Bir lokmalık ama 6 Euro'ydu. İki tane de sosis denedim, farklı yerlerden, ikisi de güzeldi. Diğer Avrupa pazarlarından çok pahalı ve yetersizdi. 

La Boqueria'dan çıktıktan sonra Casa Batlló ve Casa Milà'ya doğru yürümeye başladık. Gaudí’nin bu iki ünlü binası için şehir boyunca yavaş yavaş yürüdük. Yolda, cadde üstünde bir kafeye oturduk. Ben bir Americano kahve içtim. Poyraz buzlu latte istedi ama kahvesini ilginç bir şekilde getirdiler; buzlar ve kahve ayrı geldi, biz birleştirdik. Yanına da meyveli yoğurtlu bir kase söyledik. Toplam hesap 8.90 Euro tuttu. La Boqueria’da sadece ekmek üstü levrek için 6 Euro verdiğimi hesaba katarsak, bu fiyat oldukça uygundu.

Şehir merkezinden yavaş yavaş uzaklaştıkça daha yerel, daha sade, daha ucuz ve daha keyifli yerler karşımıza çıkıyor. Merkez çok turistik, fiyatlar yüksek ve doğru düzgün oturacak yer bulmak bile zor. Dışarıya çıktıkça her şey daha gerçek hissettiriyor. Yürümeye devam ettik. Casa Batlló ve Casa Milà’yı dışarıdan gördük, detaylıca inceledik. Sonra rotamızı Sagrada Familia'ya çevirdik. Hava çok sıcaktı ve çok fazla yürüyorduk. O yüzden bir kafede daha mola verdik. Biraz gölgede oturduk, dinlendik. Sonra yine yürümeye başladık. Bu sefer rotamız El Born bölgesi oldu. Eski Roma şehrinin kalıntılarını gördük. Gerçekten çok güzel bir düzenleme yapmışlar, tarih ve modern mimari iç içe. Sonrasında Barceloneta Plajı'na kadar yürüdük. Plaj oldukça kalabalıktı ama temizdi. Deniz de oldukça berraktı. Yarın sabah burada yüzmeye karar verdik.

Öğlen yemeğini Barceloneta tarafındaki şirin bir restoranda yedik. Poyraz tavuk burger sipariş etti ama tavuk burger yerine klasik hamburger geldi. Değiştirmek istemedi. Ben deniz mahsullü paella söyledim. Gerçekten harikaydı. Uzun zamandır böyle güzel bir paella yememiştim. Garsonlar çok nazikti. Poyraz’ın yemeği yanlış geldiği için özür dilediler ve onun yemeğinin ücretini almadılar.

Yemek sonrası otobüsle otele döndük. Biraz uyumayı planladık. Ben kısa süreli uyudum. Poyraz uyumadı, telefonla oyalandı.

Saat 18.30’dan sonra Picasso Müzesi’ne gitmek için tekrar dışarı çıktık. Ücretsiz saatlerdi. Gotik Mahalle'ye yürüyerek gittik. Yol üstünde Barcelona Katedrali'ne denk geldik. O da tam ücretsiz giriş saatine denk geldi. Katedral çok büyüktü ve özellikle iç avlusu çok etkileyiciydi. Ağaçlar, çiçekler... Başka hiçbir katedralde böyle bir şey görmemiştim. 

Picasso Müzesi’ne vardık ama kuyruk çok uzundu. Beklemek istemedik. Yakındaki bir dondurmacıya oturduk. Sonra Gotik Mahalle sokaklarında yürümeye devam ettik. Bir meydanda Santa Maria del Mar Kilisesi’ne denk geldik. Yol boyunca farklı farklı müzisyenler vardı. Haziran akşamlarının bir güzelliği bu galiba. Kimi yerde elektro gitar çalan birini dinledik, kimi yerde klasik müzik yapan düet bir grubu izledik. Başka bir meydanda toplu bir müzik performansı vardı. Yürüyerek ama ara ara durarak hepsini dinledik. Çok tatlı, keyifli anlar yaşadık. Keşke daha çok durabilseydik. Çok aç olmasak da bu kadar tatlıdan sonra tuzlu bir şeyler yiyelim dedik. Bir tapasçı bulduk. Poyraz ekmek üstü tavuklu bir tapas söyledi (tost istemişti ama bu şekilde geldi). Ben de “ayın tapası” dedikleri bir tabak söyledim: yumurtalı, patlıcan püreli, Iberian jambonlu zengin bir sunumdu. O anda ilk kez gerçekten sohbet edip güldük. Yorulmuştuk ama keyfimiz yerindeydi. Sonra yürüyerek otele döndük.

Gün sonunda 29.500 adım atarak Poyraz'la adım rekorumuzu kırdık. Kendi başıma yaptığım hiçbir gezide bu kadar yürümemiştim. Otele geldik, kendimizi yatağa attık. Günü kapattık. Efsane bir gündü. Yarın sabah Barceloneta’da yüzme, sonra Gotik sokaklara geri dönüş bizi bekliyor.

********************************************************************************

Saat 08.30 gibi kalktık. Şortlarımızı giydik, havlularımızı aldık ve tek otobüsle Barceloneta Plajı’na doğru yola çıktık. Yol yaklaşık 20 dakika sürdü. Plaj, benim hatırladığımdan ve hayal ettiğimden çok daha güzel, çok daha temiz çıktı. Sabah saatleri olduğu için etraf oldukça sakindi. Hemen havlularımızı serdik ve kendimizi Akdeniz’in tertemiz sularına bıraktık. Yaklaşık 15 dakika yüzdük. Su berraktı, serinletici ama yumuşak. Sonra kumlara oturduk, belki de Cebelitarık'dan buraya kadar ulaşan rüzgarlarla kuruduk. Etrafımızda sabah sporunu yapanlar, voleybol oynayanlar, hafif müzik eşliğinde plaj sabahını yaşayan insanlar vardı. Bu sabah aktivitesi, Barcelona’ya ilk kez ısınmama neden oldu. Şehirle bağ kurduğum anlardan biriydi. Yüzdükten sonra plajın hemen arkasındaki dar ve serin sokaklara girdik. Küçücük, gölgede kalmış bir kafeye oturduk. Poyraz, kruvasanın içine peynir ve jambon koydurdu. Ben de jambonlu ve brie peynirli bir sandviç aldım. Poyraz buzlu latte içti, ben de Americano. Hem kahvaltı hem de dinlenme için çok güzel bir yerdi. Sessiz, gölgeli ve hafif bir serinlik vardı. Kahvaltıdan sonra tekrar otobüse bindik ve otele doğru döndük. Günün daha yeni başladığını hissederek...

Saat 10.30 gibi otelden çıktık. Yine Gotik Bölge’ye yöneldik ama bu sefer biraz daha yukarı kısımlarına girdik. Orada karşımıza bir pazar çıktı. İçeride dolaştık, birkaç tezgahtan geçtik. Sonra küçük bir yere oturduk. Ben morina balığı yedim. Poyraz ise bolonez soslu makarna söyledi. Sade ama güzel bir öğle yemeğiydi. Sokaklarda dolaşmak kadar durup bir yerde soluklanmak da iyi geliyor insana. Oradan kalktıktan sonra tekrar sokaklara düştük. Gotik ve muhtemelen El Born bölgesinin içlerine doğru yürümeye devam ettik. Yol üstünde bir dondurmacıda mola verdik. Hava gerçekten çok sıcaktı, dondurma iyi geldi. 

Katedralin karşısındaki banklara oturup meydanı seyrederken arkamızda yarı sarhoş yarı akli dengesi yerinde olmayan biri sürekli bağırıyordu. Bir on dakika sonra yanımızda oturan, evsiz olduğu belli ama düzgün ve temiz yüzlü biri, bu adamın derdi ne acaba deyince aramızda sıcak bir sohbet başladı. Dediğine göre İrlandalı ve pasaportunu kaybettiği için yenisinin çıkmasını beklerken parasız kalmış. Hikayenin doğru olup olmaması umurumda değil, nasıl ki bunları ben uyduruyorsam o da kendi hikayesini uydurabilir. Poyraz ile muhabbeti, şakaları ile dünyanın bir yerinde hayatın ruhuna ve gözlerine dokunduğumu hissettim. Oğlumun da bu ana şahit olması ise tarifsizdi benim için.

Sıcak bunaltıcı hâle gelince, saat 15.00 civarında tekrar otele döndük. Otel odasında biraz dinlendik. Poyraz oyun oynadı, video izledi. Ben de elimde tabletle biraz okul araştırması yaptım. Zira Poyraz LGS'den yeni çıkmıştı. Mevcut şartlarla en iyisini yapmaya çalışıyorduk ve rahmetli Vedat Okyar'ın dediği gibi, eğer Beşiktaşlı isen hakemi de yenmen gerekiyordu. 

Saat 18.00 gibi tekrar dışarı çıktık. Bu kez hedefimiz, Poble Sec taraflarından  tepeye çıkmaktı. Yukarı çıkarken hafif bir yokuş olsa da, manzara harikaydı. Şehrin genelini, limanı, geniş bir açıdan görmek çok iyi geldi. Tepeyi aştıktan sonra Poble Espanyol’a ulaştık. Ama açıkçası büyük bir hayal kırıklığıydı. Eskiden geldiğimde burası cıvıl cıvıl, kalabalık, rengarenk dükkanlar ve müziklerle dolu bir yerdi. Ama bu kez akşam saatinde gittiğimiz için neredeyse her yer kapalıydı. Dükkanlar, kafeler, sokaklar sessiz ve boştu. Kimsenin akşam saatlerinde gitmesini tavsiye etmem. Gündüz bile olmayabilir belki ama akşam kesinlikle değil. Orada sadece bir kahve içtik. Sonra yeniden yürüyerek şehre doğru inmeye başladık. Gün yavaş yavaş kapanıyordu ama hafif bir rüzgâr çıkmıştı, yürüyüş daha keyifliydi.

20 Haziran da böyle geçti. Sabah deniz, öğlen Gotik sokaklar, akşam tepeden şehir…Hem çok yürüdük hem de çok farklı tatlar, hisler yaşadık.

*********************************************************************************

Sabah 07.15 gibi kalktım. Havlumu ve çantamı alıp tek başıma otobüsle Barceloneta Plajı’na gittim. Erken saat olmasına rağmen plaj şaşırtıcı şekilde kalabalıktı. Denizde sup yapanlar vardı. Sanırım burada sup kiralama noktaları ve okulları var. Deniz yine tertemiz ve harikaydı. Kumsalda geceyi geçirmiş, orada uyuyakalmış insanlar da hâlâ yerlerindeydi. Ben denize girdim. Serin, berrak ve çok canlandırıcıydı. Yüzdükten sonra yine önceki gün gittiğimiz küçük kafeye uğradım. Guacamole, kırmızı soğan ve yumurtalı bir sandviç yedim. Yanında kahvemi içtim. Sessiz, sade ve çok keyifli bir sabah oldu. Sonra tekrar otobüsle otele döndüm. Poyraz ben geldiğimde uyanmıştı. Duş aldım, biraz dinlendik ve tekrar dışarı çıktık. Bu sefer deniz kıyısına paralel binaların arasından yürüyerek yine Barceloneta tarafına doğru yöneldik. Yolda bir yerde Poyraz kahvaltı etti. Ben de ona eşlik ettim. Daha sonra Barceloneta'da bir Yunan pastanesine girdik. Tatlı dondurmalar yedik. Ben ayrıca bir tane de bougatsa yedim (Yunan tatlısı). Tatlılar, deniz havası ve gölgeli sokaklarla çok güzel bir öğle sonrası oldu. Sahilden yürüyerek tekrar otobüse bindik ve otele döndük. Şimdi biraz dinleniyoruz. Az sonra Katalan Ulusal Sanat Müzesi’ne çıkacağız.

Otelde yaklaşık bir buçuk saat dinlendikten sonra saat 14.30 gibi tekrar dışarı çıktık. Rotamız bu kez Katalan Ulusal Sanat Müzesi (MNAC) oldu. Yolda Poyraz’la biraz tartıştık. Ufak bir gerilim yaşandı. Bu yüzden yolculuk biraz hüzünlü ve içe kapanık geçti. Müzeye biraz geç varabildik. Müze tepede yer alıyor ve oraya ulaşmak sıcakta epey yorucuydu. Varınca içeri girdik ama çok detaylı gezemedik. İçeride birçok tablo vardı, ama açıkçası dikkatimiz de dağılmıştı, karnımız da açtı. Bu yüzden fazla oyalanmadan çıkıp otobüse binerek tekrar Gotik Bölge'ye yöneldik. Orada bir  restorana girdik. Ben hâlâ biraz üzgün olduğum için olsa gerek bir kadeh kırmızı şarap canım çekti. Yanında da, 250 gram antrikot, chorizo (İspanyol sucuğu), ve nohutlu işkembe tabağı söyledim. Poyraz ise kendine, tavuk burger ve nachos sipariş etti. Patlayacak kadar doyduk. Bu akşam yemek hem midemizi hem ruhumuzu doyurdu. Yemekten sonra hafif hafif yürüyerek otele döndük. Henüz erken bir saatti ama oldukça yorulmuştuk, ruhen de bedenen de. Otele gelir gelmez dinlenmeye çekildik.

Bugün de böyle geçti. Sabahın huzuru, öğlenin sıcağı, akşamın yorgunluğu ve sonunda gelen sessizlik…

***********************************************************************************

Sabah kalkıp hazırlandık. Saat 09.00 gibi otelden çıktık. Bir önceki gün kahvaltı yaptığımız yere tekrar gittik. Bu kez iki küçük sandviç yedik, kahvelerimizi içtik. Ardından otobüse binip tren istasyonuna doğru yola çıktık. İstasyona vardığımızda ilk fark ettiğim şey, karşılama alanının küçük olmasıydı ama içeride çok sayıda tren vardı. Girişte çantalar x-ray’den geçti. Oldukça uzun bir kuyruk vardı. Bu karmaşa içinde yiyecek bir şey alma fırsatımız olmadı. Zaten birkaç küçük büfe dışında, diğer büyük tren istasyonlarındaki gibi bir şeyler gözüme çarpmadı. Trene bindik. Yaklaşık 10 dakika gecikmeli kalktı. Yol boyunca internete ulaşmak neredeyse imkânsızdı. Pek keyifli bir manzara da sunmadı bu rota. Açıkçası, Barcelona–Madrid arasındaki tren yolu çok etkileyici değildi. Yine de tren tam saatinde Madrid’e ulaştı. Ve işte, Madrid istasyonu. İstasyona indiğimiz anda “evet, burası İspanya” dedim. Çünkü Barcelona bir dünya şehri, fazla turistik, biraz da kaotik. Üstelik orada hep bir kanalizasyon kokusu vardı. Ama Madrid daha İspanyol, daha karakterli, güzel kokularla karşıladı bizi. İlk izlenim hemen içime sindi.

Otele geldik. Otelimiz eski bir binanın içindeki katlardan biri. Odamız sade ama sevimli. Özellikle tuvalette gün ışığı olması çok hoşuma gitti. Küçük ama ferah detaylar. Sonra hemen yakındaki bir İtalyan pizzacısına geçtik. Ben bira, Poyraz ise sprite söyledi. Masaya önce kızarmış pirinç topları geldi. Ardından pizza ve makarna gelecekti.

Uzun uzun sokakları yürüdük ve Madrid'de geceye rüyalar bıraktık.

*********************************************************************************

Sabah kalktık ve düğüm düğüm, kıvrılarak ilerleyen Madrid sokaklarından yürüyerek bir Güney Amerika–Meksika–Asya pazarı gibi karma bir pazara doğru yöneldik. Pazar küçük ama çok karakterliydi. Hem taze balık ve et ürünleri satan yerler vardı, hem de çeşitli hazır yiyecek stantları. Ben burada kahvaltı olarak, önceden sosta haşlanmış, sonra yağda kızartılmış domuz eti yedim. Yanında klasik Meksika mutfağından bir tabak. Kireçli suda bekletilmiş mısır (nixtamalize edilmiş), kırmızı soğan, ve tatlı patates vardı. Gerçekten güçlü ve derin bir tattı. Poyraz burada bir şey yemedi.

Sonra başka bir mekâna oturduk. Poyraz burada iki tane kruvasan yedi. Ben ise bir yoğurt kase söyledim ve kahvemi içtim. Sabahın ikinci bölümü daha sade ve dingin geçti. Sonrasında Kraliyet Sarayı'na doğru yürüdük. İçeri girdik, sarayın farklı bölümlerini gezdik. Tarihin içinde dolaşmak gibiydi, ihtişamlı salonlar, duvar süslemeleri, devasa avizeler. Ardından Kraliyet Mutfağı’na geçtik. Bakır tencereler, fırınlar, kalaylı büyük kaplar. İlginçti, çünkü bir ülkenin mutfağı aslında tarihinin çok sessiz ama güçlü bir anlatıcısı.

Günü tamamlamadan önce, otelimizin yakınlarında bir dondurmacıya uğradık. Tatlımızla birlikte hafifledik. Sonra otele döndük,  dinlenmeye geçtik. Bugün biraz daha ağır adımlı, daha içe dönük ve kültür dolu geçti. Yarın yeni tatlar, yeni sokaklar, belki de başka bir meydan bizi bekliyor.

 

*********************************************************************************

Sabah, Poyraz henüz uyanmadan tek başıma dışarı çıktım. Sokağın başındaki küçük kafeye oturup gelen geçeni seyrettim. Poyraz uyandıktan sonra yürüyüşe çıktık. San Miguel Pazarı tarafına doğru yürüdük. Sokak sokak dolandık, Madrid’in gölgeli taş zeminlerinde ağır adımlar attık. Öğleye doğru, biraz yorulunca odamıza dönüp dinlendik.

Akşamüstü saat 17.00’de, Templo de Debod’a gittik. Mısır’dan getirilen antik bir tapınak. Tam biz dolaşırken hava aniden kapandı. Gökyüzü karardı, yağmur bulutları geldi, şimşekler çaktı, rüzgâr yükseldi. Her yer bir anda toz bulutlarıyla sarıldı. Sanki şehir bir film setine dönüşmüştü, o kadar dramatikti. O akşam için bir İspanyol restoranına rezervasyonum vardı. Yaklaşık 20 dakikalık bir yürüyüşle oraya vardık. Tam vardığımızda yağmur da başlamıştı. Restorana girdik. Poyraz için bolonez soslu bir makarna, benim içinse klasik ama güçlü İspanyol tatlar: Madrileño usulü işkembe (callos a la madrileña), Kan sosisi (morcilla), ve kızartılmış domuz kulağı (oreja de cerdo frita) söyledim. Yemekten sonra hafif hafif yürüyerek otelimize döndük. Hava hâlâ ıslaktı, ama içimiz toktu, adımlarımız sakindi. Günü kapattık.

Böylelikle yedi günlük turumuz sona erdi. Dünyanın bir köşesini daha, bu sefer oğlum ile birlikte adımlamak kalbimin en şaşalı köşelerinden birine hatıra olarak kondu. Adımlarımı yavaş yavaş ona devretmek ona bırakacağım en anlamlı miraslardan.