Kış, kar, soğuk, karanlık...İznik'e doğru ilerliyoruz. Yerler kaygan. Araba kaymasın diye en fazla 60 km hız yapıyorum. Poyraz arabada bir türlü susmuyor. Orhangazi sapağından Nicea yoluna döndüğümde karanlık bir kat daha artıyor. Hiçbir şey göremiyorum...
Sanırım sağımız solumuz zeytinlik.. Tabelaları okumaya gayret ediyorum, bir yandan Poyraz’ı susturmak için birşeyler yapmaya çalışırken; tabela yok. Köye doğru çıkıyoruz. Kalacağımız yerin göl kenarı olması lazım ama tabelaya rastlamadım. Köy girişinden dönüyoruz. Tayfun Bey’i aramaktan başka çare yok.
Tayfun Bey yolu tarif ediyor ama birkaç kez 1 km uzunluğundaki yolda yine de gidip gidip dönüyoruz. Sonunda toprak yoldan ilerliyor ve çamura saplanmaktan son anda kurtuluyoruz. İşte ışıklar...
Tayfun Bey dar yolun sonunda Piçu ile birlikte bizi karşılıyor. Arabadan iniyorum. Hava soğuk ama çok temiz. Yılların uykusundan uyandırmak ister gibi dövüyor beni. Nefes aldıkça hatırlıyorum...Yaşadığımı ve ölmediğimi...
Karanlık olsa da yerde kar olduğunu hissediyorum. Verandadan geçiyoruz. Kapının yanında kesilmiş odunlar var. İçeri giriyoruz. Önce mutfaktan geçiyoruz. Kuzineyi görüyorum. İçerisi loş ışıklar ile aydınlatılmış. Üç basamakla salona geçiliyor. Şömine ateşi rahat koltukları aydınlatıyor. Yanan odun parçalarının sesleri duvarlarda yankılanıyor. Boydan boya camlardan dışarısı görülüyor ama göl şimdilik bir ipucu vermiyor hakkında. Masanın üzerinde bir şişe şarap. İstanbuldan aldığımız simitin biri duruyor. Kahve yapıyoruz. Sessizliğin ortasında, dağların ve gölün korumasında oturuyoruz. Piçu kapıda yatıyor. Şömineye sürekli odun atıyorum. Evin içi soğuk.
Evin üst katında iki oda bir açık oturma odası var. Her odada bir elektrikli soba ya da klima var. İzmir’den gelecek arkadaşlar gece varacaklar. Onların da küçük çocukları var. Poyraz’ın da üşümesinden korkuyorum. O yüzden gece ateşin bekçisi olmam lazım. Her zamanki gibi...
Uyumak gelmiyor içimden. Ev ve ortam o kadar güzel ki. Düşünsem mi, kitap mı okusam, şömineyi mi seyretsem bilemiyorum. Poyraz uyudu. Ateş odunları birer birer yutuyor. Ev sadece 13 derece.
Tayfun Bey evi çok zevkli döşemiş. Her köşesine ayrı hayran olunuyor.. Mutfakta her türlü alet edavat var. Kuzine en modern fırından daha güzel. Ateşe bakarken hayat akarken kaybettiklerimiz düşüyor birer birer gözlerimin önünden. Yanıp gidiyorlar...
Telefon sesine uyanıyorum. İzmirli dostlar yakınlarda evi bulmaya çalışıyor. Evi istilacılardan saklamak isteyen bir kale komutanı gibi saklamış Tayfun Bey. Gizli tünelleri, patikaları tarif ede ede buluyorlar yolu. Herkes yerleşiyor odalarına. Saat 4’ü gösteriyor. Ben de odamıza çekilip oğlumun yanına kıvrılıyorum. Hava hala çok soğuk.
Poyraz gece boyunca ağlıyor ve uyanıyor. Sanırım yatağını yadırgadı. Saat 6 gibi kalkıyorum. Herkes uykuda. Ankaradan gelecek arkadaşlar sabah yola çıkacaklardı. Ateş unutmuş kendini; hatırlatmak lazım..Biraz karıştırıyorum, korlar çıkıyor ortaya eski acılar gibi. Kendimi atıyorum ortasına...
Ayakkabıları girip kapıdan çıkıyorum. Piçu karşılıyor beni. Aldığım nefes bir sel gibi burnumdan akciğerlerime doğru akıp temizliyor kiri pası, yalanı dolanı, yuttuğum lafları, eğdiğim boynum düzeliyor. Gölü görüyorum. Durgun mu durgun. İki dağ silsilesinin arasında. Saklanmış, gizlenmiş. Örtmüş battaniyesini kafasına kadar. İskelenin üstünde yürüyorum. Sazlıklar iki yanımda. Yerde kar, gökte bulut. İçimde özgürlük, mızraklarını çıkarmış on bin piyade gibi...Güm güm güm. Yaklaşma pazartesi...Herkes uyuyor. Kimse haberdar değil uyandığımdan, bu iskelenin üstünden göle, dağa, buluta baktığımdan. Azametli dağlar işte karşımda. Karlı tepeleri, kayaların ardına saklanan tilkileri, insanlığı korku ile seyreden kervanların gözleri...
******************************
Kış, kar, soğuk ve aydınlık. Kervan toparlanıyor. Yaklaşık binekli 20 kişiyiz. Dün gece handa kalmak gücümüzü toparlamamıza yardım etti. Atlar günler sonra dinlenebildi. Bir gün daha dinlenmeden ilerleseydik birkaç at kaybedebilirdik. Akşam koyun eti ve bulgur pilavı yedikten sonra çay bile içemeden odama çekilmiştim. Uykusuzluk artık başımı ağrıtıyordu. Odadaki diğer şiltede kuyumcu yamağı Orhan yatıyor. Babası bana emanet etmişti. İstanbul’daki amcasının yanına götürüyorum. Mesleği iyice öğrenip Kapalıçarşı’da amcasının yerini alacakmış.
Çocuk yorgunluk ve soğuktan hastalanmıştı. Gece ateşten yandı, kavruldu. Başına soğuk bez koymaktan yine uyuyamamıştım. Allah’tan sabaha karşı ateşi dindi. Sabah namazını kıldıktan sonra yarım saat dalabilmiştim. Kervanın toparlanma sesleri ile uyanıp avluya çıkmıştım. Çocuk da kalkmış. Sağlıklı gözüküyordu. Bazlama ekmek ile pekmez yedik beraberce. Çocuğu ata bindirdim. Bugün dinlensin. Ata yüklenmiş olacağız ama çocuk emanet. Yapacak bir şey yok.
Kar yağmaya devam ediyor. Tek sıra halinde dağa sarıyoruz; boncuklar gibi. Köyden sonra kar yer yer diz boyu. Çok yavaş ilerliyoruz. Sağlı sollu zeytinlikler var. Bereketli topraklar buralar. Göl solumuzda büyüdükçe büyüyor. Sis olmasa güney kıyılarını da görebilirdik. Soğuk bazen benimle konuşuyor. Derdinin canımızı acıtmak olmadığını söylüyor. Bütün yaz boyu yalnız kaldığını, güneşin kendisini hapsettiğini, ama 10 gün önce firar ettiğini anlatıyor. Anlattıkça kar yağıyor ve üşüyoruz.
Tepeye ulaştığımızda, ateşçi ateşi yakıyor. Kazanlarda çay demleniyor. Tepeyi aştık mı işimiz kolay. Yalova’da denize vardığımızda kadırgalardan birine bineceğiz. Sonra da İstanbul. 3 aydır yollardayım. Evimi, karımı, oğlumu özledim. Aşağıda, uzaklarda gölün kenarında hareket eden birşeyler var. Bir insan sanki. Kısmış gözlerini bana doğru bakıyor hissediyorum. Umutla, hasretle... Ya da ateş bana uykusuzluk ile birlikte hayaller gördürüyor. Gözcü bağırmaya başlıyor... Eşkiyalar geliyoooor !
